Kotsen uit je vagina…
De letterlijke woorden van mijn 6-jarige dochter: “Wist je dat als de baby eruit komt, dat het dan voelt als kotsen uit je vagina?”
Duhuuuus
Geen idee hoe ze erbij kwam, maar toen ik erover nadacht klopt het eigenlijk best goed!
In het geval van overgeven weet je lijf weet heel goed wat het moet doen: er zit iets in dat niet goed voor je is en dat moet eruit. Kinderen kunnen dat heel makkelijk. Het overkomt ze. Ze geven zich letterlijk over. Ze weten niet beter.
Maar als je wat ouder bent gaat je hoofd meespelen. “Dit wil ik niet.”, “Hier heb ik geen zin in.”, “Ooooh, als ik maar niet hoef te kotsen.”
Door deze gedachten houd je het overgeven zelf tegen en in de meeste gevallen stel je het enkel uit en komt het alsnog. (bij mij althans)
Bij een bevalling is het net zo. In het boek van Hypnobirthing staat er ook een mooie anekdote van een vrouw die afgezonderd van de maatschappij leefde en haar baby kreeg. De dokter kwam na de bevalling pas aan en zag een hele blije moeder. Hij vroeg aan haar: Maar deed het geen pijn dan??, waarop zij antwoordde “Hoorde het pijn te doen dokter?”
Wij als Westerse vrouwen krijgen continue het beeld vanuit (Amerikaanse) films en series mee dat een bevalling zo goed als op een bijna dood ervaring lijkt. Logischerwijs gaat je hoofd als reactie hierop in angst modus overtuigingen maken die het proces in de weg staan.
Met mijn online cursus heb ik altijd gezegd dat ik bevallen weer zo normaal wil maken als poepen. Misschien moet ik daar kotsen van maken. Of allebei. Wat denk jij?
